M. Erdal Balaban Sevgili Dostlarım, Arkadaşlarım ve Ziyaretçilerim,
İstanbul Üniversitesi, İşletme Fakültesi’nden 16 Ekim 2015 tarihi itibariyle emekli oldum. Altı ay öncesinden haberdar ettiğim emekliliğim 16 Ekim Cuma günü resmen gerçekleşti ve emeklilik hayatım başladı.Tabi ki 35 yıl çalıştığım kurumumdan emekli olmanın burukluğunu yaşıyorum. Ancak “hocalar emekli olmaz” sözcüğünü ben de kabul ediyorum. Seminer, konferans ve benzeri akademik çalışmalarda, toplumsal sorumluluk projelerinde ve iş hayatına yönelik danışmanlık hizmetlerimle çalışmalarıma devam ettirmeyi planlıyorum. Çünkü öğrencilerime hayatın sırrını verirken söylediğim sözleri kendime de uygulamak isterim: “Öğrenmenin ve yeni hedeflerin bittiği yerde hayat da bitiyor, yaşam boyu öğreniniz, öğrendiklerinizi paylaşınız ve uygulayınız“. Üniversitenin içindeyken çevrenizdeki olumsuzlukları görmek, çözebilme fırsatı bulamamak (veya derdinizi anlatamamak) negatif enerji yüklenerek pasifize olmaktan başka bir şey getirmiyor! Akademik hayatını ünvan, pozisyon (yetki gücü) peşinde koşarak, harcayanlara, kendilerini geliştirmek ve faydalı çalışmalar üretmek yerine diğer kişilerle uğraşarak zaman tüketenlere gerçekten üzülüyorum. Özellikle akademik çalışmalarda en verimli çağında, genç yaşlarda idari görevlere getirilen ve gelmek isteyenlerin hırsını görmek daha da üzücü bir durum. Hayata farklı br penceren bakabilmek için bu fanusun içinden çıkmanın ve enerjimi yitirmemenin gerektiğini düşünüyorum. Teşekkür etmenin (veya onurlandırmanın) ve hata yapıldığında da özür dileyebilmenin insanlığın en önemli erdemlerinden biri olduğunu düşünüyorum. Öncelikle yetiştiğim kurumuma ve bende emeği olan tüm hocalarıma şükranlarımı sunuyor, beraber keyifle çalıştığımız meslektaşlarıma, araştırma görevilierimize ve hizmetleriyle bize destek olan tüm personele teşekkür etmeyi bir borç biliyorum. Ayrıca hatalarım ve farkında olmadan üzdüğüm kişilerden özür diliyorum. İnsan hayatının ortalama ömrünü (75 yıl) yaklaşık 2.5 milyar saniye olduğunu varsayarsak ve bunun yaklaşık 2 milyar saniyesini tüketilmişse geriye kalan zamanı daha iyi ve sağlıklı kullanmak zorundayız. Kendimi keşfedebilmek, aileme, dostlarıma ve hobilerime daha çok zaman ayırabileceğim, akademik tecrübelerimi kullanabileceğim emeklilik sonrası hayatıma yeni bir sayfa açıyorum. İstanbul Üniversitesinde bulunan birlikte çalıştığım meslektaşlarıma, üniversite personeline ve öğrencilerime veda ediyor, yeni hayata merhaba diyorum.
Sevgiyle kalın,
M.Erdal Balaban
Emeklilik gerekçem ve dilekçem için tıklayınız.
